بازار؛ گروه بین الملل: موسسه آینده ژئوپلتیک اخیرا مقاله ای با قلم «کامران بخاری» با عنوان «آیا هند جانشین چین خواهد شد؟» منتشر نموده است. ترجمه متن مقاله در ادامه می آید.

سقوط گسترده اقتصاد چین بدون شک از سوی هند با شادی و فرصت طلبی نظاره می شود. از زمانی که هند به پنجمین اقتصاد بزرگ جهان تبدیل شد، صحبت‌های زیادی در مورد پتانسیل این کشور به جای چین به عنوان قطب تولید جهان مطرح شده است.

آنچه محتمل است این است که هند شیوه تجارت خود را به گونه ای تنظیم خواهد کرد که در چند سال آینده سرمایه گذاری های کافی را برای کاهش بخشی از وابستگی جهان به مجتمع صنعتی چین جذب کند

به طور واقع بینانه، شکاف توسعه بین دو کشور محدودیت های جدی بر توانایی دهلی نو برای استفاده از فرصت و ثروت رو به کاهش پکن تحمیل می کند. با این حال آنچه محتمل است این است که هند شیوه تجارت خود را به گونه ای تنظیم خواهد کرد که در چند سال آینده سرمایه گذاری های کافی را برای کاهش بخشی از وابستگی جهان به مجتمع صنعتی چین جذب کند. چگونگی آشکار شدن این امر تأثیر عمده ای بر امنیت ملی و سیاست خارجی ایالات متحده در دهه های آینده خواهد داشت.

دولت بایدن در تلاش است تا سرمایه گذاری ایالات متحده آمریکا در چین را محدود کند. از برخی ابعاد این روند قبلاً در جریان بود. به عنوان مثال سرمایه گذاری خطرپذیر ایالات متحده آمریکا در چین از سال ۲۰۲۱ به طور قابل توجهی کاهش یافته است. اما واشنگتن می خواهد پا را فراتر بگذارد، به ویژه برای جلوگیری از استفاده پکن از پول آمریکا برای پیشبرد قابلیت های نظامی خود. بنابراین در ۹ اوت، کاخ سفید فرمان اجرایی را صادر کرد که سرمایه گذاری در چین را در سه بخش استراتژیک محدود می کند: نیمه هادی ها و میکروالکترونیک، فناوری اطلاعات کوانتومی و هوش مصنوعی.

حداقل در کوتاه‌مدت، اقتصاد ایالات متحده آمریکا و چین آنقدر به هم مرتبط هستند که واشنگتن نمی‌تواند این استراتژی را تا حد زیادی پیش ببرد. اقتصاد کند چین در حال حاضر به شرکت های آمریکایی با منافع تجاری عمده در آنجا آسیب می رساند. ایالات متحده آمریکا به خوبی می‌داند که سهم عظیم چین در بازار که طی دهه‌ها به دست آمده است، به راحتی قابل تغییر نخواهد بود. به هر حال این استراتژی واشنگتن که به دوران جنگ سرد بازمی‌گردد، نقشی کلیدی در ظهور چین داشت.

در بلندمدت، مقابله با چین مستلزم کاهش وابستگی جهان به صنعت چین است. این به نوبه خود، مستلزم آن است که دیگر بازیکنان به میدان بروند و رقابت جدی را به چین ارائه دهند. هند با توجه به وسعت و جمعیت خود و روابط خصمانه با چین رقیبی منطقی است.

برخلاف چین که در آن دولت بر بخش خصوصی تسلط دارد و می‌تواند منابع را سریع‌تر بسیج کند، در مدل اقتصادی غربی سرمایه‌گذاران برای سرمایه‌گذاری باید بازدهی ارزشمندی را ببینند

برخلاف چین که در آن دولت بر بخش خصوصی تسلط دارد و می‌تواند منابع را سریع‌تر بسیج کند، در مدل اقتصادی غربی سرمایه‌گذاران برای سرمایه‌گذاری باید بازدهی ارزشمندی را ببینند. اما فقط به این دلیل که چین غیرجذاب به نظر می رسد، هند به بهترین توپ تبدیل نمی شود. بر عهده هند است که برای جذب سرمایه گذاران آمریکایی اقدامات لازم را انجام دهد.

بدیهی است که هند در آینده ای نزدیک جایگزین چین نخواهد شد و جمهوری خلق چین برای مدت طولانی یکی از تولیدکنندگان عمده کالاهای تولیدی باقی خواهد ماند. اما هندی ها پتانسیل زیادی برای کاهش بخشی از تسلط چینی ها در حال حاضر دارند.

دولت هند باید بر تعدادی از موانع بوروکراتیک برای اعمال اصلاحات لازم برای جذب سرمایه گذاری غلبه کند. این واقعیت که رکود اقتصادی چین باعث ترس سرمایه‌گذاران شده است و بسیاری به دنبال مقصدهای جایگزین برای پول نقد خود هستند، به نفع هند است.

تسریع این روند بستگی به پیشرفت نخبگان سیاسی هند در کاهش خطراتی دارد که تا کنون تمایل شرکت ها را برای انجام تجارت در کشور محدود کرده است. به طور خاص دهلی نو باید اطمینان حاصل کند که قوانین بازی به شرکت های هندی سود نمی رساند.

شرکت های خارجی انتظار دارند که شرایط بازی برابر باشد. اینکه تا چه حد هند در سال‌های آینده به رقیب چین تبدیل می‌شود تا حد زیادی تابع ثبات سیاسی هند است. حزب حاکم بهاراتیا جاناتا اکثریت پارلمانی را در اختیار دارد تا اصلاحات لازم را انجام دهد اما باید با دولت های ایالتی همکاری کند.

برای سرمایه‌گذارانی که به دنبال تنوع‌ هستند، گزارش‌های خشونت‌های جمعی مانند شعله‌ور شدن تنش اخیر در مانیپور در شمال شرق و مناطق اطراف پایتخت دلیلی برای توقف است. سرمایه‌گذاران احتمالاً فکر می‌کنند که بهتر است از طوفان اقتصادی در چین عبور کنند و خطرات تنش‌های آمریکا و چین را مدیریت کنند تا اینکه بخواهند وارد وضعیت بلاتکلیفی هند شوند.

این موارد فقط چالش هایی مختص هند نیستند بلکه نشان دهنده موانعی برای استراتژی ایالات متحده هستند و واشنگتن باید با دهلی نو در جهت کاهش آنها همکاری کند. نکته کلیدی این است که ایالات متحده آمریکا نباید انتظار داشته باشد که هند جانشین چین شود.